حکایت انزوای خودخواسته دختری که آرزوهایش را بربادرفته می‌بیند، اما هنوز امیدش را کاملا از دست نداده است.
امتیازهای منتقدان
محسن بیگ‌آقا
محمد محمدیان
نیما عباس‌پور
نیروان غنی‌پور
میانگین
نوشته‌های منتقدان
محسن بیگ‌آقا: «آهو» فیلمی مدرن است که سعی در به تصویر کشیدن قصه جذاب عاشقانه‌ای با نحوه روایت جریان سیال ذهن دارد. زمانی از ویرجینیا ولف پرسیدند ویژگی مهم جریان سیال ذهن در آثارش چیست؟ پاسخ داد طوری می‌نویسد که خواننده نتواند کتاب را زمین بگذارد؛ یعنی چنان پازلی در مقابل خواننده قرار می‌دهد که برای حل کردنش تا پایان در بین کلمات جست‌وجو می‌کند. «آهو» مثل هر اثر مدرنی تماشاگر را به تفکر و جست‌وجوی مدام وامی‌دارد و نمی‌گذارد به چیز دیگری خارج از پرده سینما بیندیشد. نوع شخصیت‌پردازی، شباهت‌های فیزیکی برخی شخصیت‌ها، قصه‌ای که تکرار می‌شود و هر بار تماشاگر چیز تازه‌ای در آن پیدا می‌کند و… این دست خلاقیت‌ها است که فرآیند خلق اثر در ذهن مخاطب را رقم می‌زند… مطالعه نقد کامل
محمد محمدیان: برای تماشای «آهو» باید از قواعد آشنا رها شد و دنبال خط و ربط شخصیت‌ها نگشت. فیلم لحظه‌های چشم‌نواز و تصویرهای لذت‌بخشی دارد که تماشای‌شان در دل تاریکی و روی پرده بزرگ سینما دل‌انگیزتر است. این عاشقانه دیدنی می‌توانست پالوده‌تر باشد و با ریتم خوش‌آهنگ‌تری به تماشاگر منتقل شود ولی فیلم‌ساز نتوانسته از دل‌نوشته‌های خود کوتاه بیاید یا با کوتاه کردن تصاویر از برخی بخش‌های فیلم بگذرد که نمونه‌اش کاستن از روایت‌ها و تک‌گویی‌ها بود… مطالعه نقد کامل
نیما عباس‌پور: ساخت فیلمی چون «آهو» بیش از هر چیز به احوال خالق آن بستگی دارد و اگر هوشنگ گلمکانی روحیه دیگری داشت به طور قطع ساخته نمی‌شد. او بر خلاف تصور خیلی‌ها روحی لطیف و حساس دارد. کسانی که از نزدیک او را می‌شناسند و به خلوتش راه پیدا کرده‌اند می‌دانند که مثل پرویز دوایی آدمی رمانتیک و پرشور است. شاید از این‌که این‌ها را می‌نویسم و شخصیت واقعی‌اش را آشکار می‌کنم از من برنجد و سرزنشم کند ولی دانستنش برای درک «آهو» لازم است. باید کمی از روحیه سازنده فیلم مطلع باشیم تا در صداقت آن‌چه فیلم‌ساز سعی در بیان و انتقالش دارد تردید نکنیم و آن را بهتر باور کنیم و بفهمیم. «آهو» فیلم دل است، دلی بزرگ، پردرد و عاشق… مطالعه نقد کامل
نیروان غنی‌پور: در نگاه نخست به نظر می‌آید دغدغه اصلی هوشنگ گلمکانی در «آهو» ساخت فیلمی هنری، شاعرانه یا حتی شخصی بوده است. فیلم به‌نوعی شامل این مفاهیم می‌شود اما حسی از شاعرانگی را به منِ مخاطب منتقل نمی‌کند. گویی بیش‌تر شبیه قطعه‌ای منظوم شده که قواعد وزن و عروض را رعایت کرده است اما شعر نیست. شوری ندارد. درگیر نمی‌کند. ایستاست و مصداق هر قطعه منظومی اساسا شعر نیست از آب درآمده… مطالعه نقد کامل