جنگل پرتقال (1401)

  نوشته‌های منتقدان فاطمه فریدن: روایت فیلم علاوه بر تصاویر بدیع، نوستالژیک و اندکی عاشقانه که به هر صورت نوعی خاطره‌بازی با احساسات گذشته و تأمل در چه‌گونه زیستن انسان یا از دست دادن فرصت‌هاست، هشداری است بر مخاطرات واکنش‌های آنی و هیجان‌های انسانی که طی دوران جوانی از آنان سر می‌زند؛ اتفاق‌هایی که فرصت جبران‌شان اغلب در گذر زمان از انسان دریغ می‌شود... مطالعه نقد کامل   مهرزاد دانش: «جنگل پرتقال» داستانی ساده دارد: معلمی برای تکمیل مدارک استخدامی به شهرستان محل تحصیل دانشگاهی‌اش سفر می‌کند تا مدرکش را بگیرد و برگردد؛ اما همین داستان ساده بر اساس موقعیت‌پردازی‌های درست و مرتبط، گسترشی دراماتیک پیدا می‌کند و مخاطب را در مسیر روایت تا پایان با خود همراه می‌سازد. این ماجرا با توجه به این‌که فیلم متعلق به جریان متفاوت سینما است و به‌اصطلاح در رده فیلم‌های سینمای بدنه نمی‌گنجد، نکته مهمی است. معمولاً فیلم‌های متفاوت با جریان اصلی و متداول سینما، ساختاری ضدقصه، گاه به‌طور افراطی و گاه کم‌رنگ دارند و از تمهیداتی پرهیز دارند که روانی روند روایت را شکل می‌دهد؛ اما در «جنگل پرتقال» چنین فضایی وجود ندارد و اتفاقاً طی بیانی روان، داستان بی‌هیچ لکنتی تعریف می‌شود و خبری هم از ادابازی‌های پرتکلف و پرتصنع فیلم‌های به‌اصطلاح هنری نیست. آن‌چه این امتیاز را پرورش داده است، بافت روایت است که از کاشته‌های خود در مرحله نخست داستان به‌درستی در تداوم ماجرا بهره‌برداری می‌کند و برداشت‌های مبتنی بر سببیت نهفته در بخش‌های قبلی داستان دارد... مطالعه نقد کامل   محسن سلیمانی‌فاخر: مارسل پروست در «جست‌وجوی زمان ازدست‌رفته» می‌نویسد: «شاید هیچ کسی را نتوان یافت که با همه پارسایی، روزی بر اثر پیچیدگی شرایط انسانی ناگزیر از همراهی با گناهی نشود که بیش از همه طردش می‌کند. البته بی‌آن‌که بتواند به طور کامل واقعیت‌های ویژه‌ای را که گناه در پس آن‌ها پنهان شده است تا به او نزدیک شود و رنجش دهد، بازشناسد.» «جنگل پرتقال» در پی تاکید همین ادعا است؛ این‌که نمی‌شود در پس گناه و خبط پنهان شد و زندگی کرد. فیلم در مذمت روشنفکرنمایی اَداگونه است؛ و آدم‌هایی که فکر می‌کنند از دهان آسمان به پایین سُر خورده‌اند و جهان را برای آن‌ها از پیش آماده کرده‌اند... مطالعه نقد کامل