لیگ عدالت زک اسنایدر (۲۰۲۱) – Zack Snyder’s Justice League
تنهاییِ بتمن در جمع
رضا زمانی: زک اسنایدر به قهرمان‌هایش نگاهی تلخ‌تر، پیچیده‌تر و در عین حال واقع‌بینانه‌تر نسبت به تمامی فیلم‌های ساخته شده با محوریت ابرقهرمان‌ها دارد. در واقع او سویه تاریک قدرت بدون حد و حصر را هم به تصویر می‌کشد؛ نکته‌ای که متأسفانه در دیگر محصولات دی‌سی و مارول وجود ندارد یا مانند «کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی» (۲۰۱۶) پرداختی فانتزی با بسته‌بندی پاستوریزه دارد. او در گذشته این نگاه تاریک را در «نگهبانان» (۲۰۰۹) هم به تصویر کشیده بود اما اثرگذاری این فیلم را نداشت. در «لیگ عدالتِ زک اسنایدر» سویه تاریک و وحشتناکی از قدرت ابرقهرمان‌ها ترسیم می‌شود: تصویر کردن خواب‌های آشفته بروس وین که نشان از ترس او در جمع کردن این صاحبان قدرت در کنار هم و تبدیل آن به عاملی علیه انسان‌ها دارد، آن هم به ترسناک‌ترین شکل ممکن.
خواب‌های بروس وین مهم‌تر از تمام تلاش‌های او و رفقایش برای نجات هستی است. چرا که ترس از چیزی کاملاً انسانی است؛ یعنی سوءاستفاده از قدرت مطلق. همین خواب‌ها چیزی یکه به فیلم اضافه می‌کند که معنای قرار گرفتن نام زک اسنایدر را در عنوان فیلم توضیح می‌دهد. این جهان همان قدر که عرصه جولان قهرمان‌ها برای عاملی خیر است، پتانسیل تبدیل شدن به نیرویی مطلقه و شر را هم دارد؛ قدرتی سیاه و غیرپاسخ‌گو که کورکورانه قربانی می‌گیرد و چیزی جلودارش نیست. از سوی دیگر، فیلم‌ساز با اضافه کردن این خواب‌ها، حال‌وهوایی مذهبی هم به فیلمش داده است. بروس وینِ این فیلم بر خلاف دیگر قهرمان‌های فیلم‌های ابرقهرمانی، با دست بردن در اتفاقی طبیعی (زنده کردن سوپرمن) دچار عذاب وجدانی ناشی از گناه می‌شود که او را در میان برزخی غیرمادی رها می‌کند؛ خوابی که جوکر در آن حضور دارد ترجمان تصویری همین عذاب است؛ بروس با همراهانش جایی ایستاده در میانه عدم و نیستی، فضایی آخرالزمانی و برزخی که برای رهایی از آن حتماً باید از جهنم عبور کرد. عذابی چنان ترسناک که برای نجات از آن حتی به اتحاد با جوکر نیاز است. این فضای تیره‌وتار است که فرمت ۴:۳ را برای انتقال این حس خفقان‌آور توجیه و در واقع به انتخابی هوشمندانه تبدیل می‌کند. (امتیاز ۷ از ۱۰)