صدای انسان – نقد ۱

صدای انسان (۲۰۲۰) – The Human Voice

اهمیت سوگواری

رضا زمانی: ملودرامی بر اساس نمایش‌نامه ژان کوکتو که به لطف بازی خوب تیلدا سوئینتن و گذر از فیلتر ذهنی پدرو آلموودوار سی دقیقه جذاب را رقم می‌زند. روند داستان و حسی که برمی‌انگیزد، باعث می‌شود که این زمان مانند برق و باد بگذرد تا مخاطب آرزو کند که ضیافت جذاب نور و رنگ و قاب‌بندی‌های هوش‌ربای «صدای انسان»/ The Human Voice بیش‌تر ادامه پیدا می‌کرد؛ قاب‌بندی‌هایی که با انتخاب زاویه‌ مناسب فیلم‌برداری از دکور متفاوت فیلم، حس موقتی بودن خانه و تولد دوباره در پایان – با خروج از آن محیط – را به تماشاگر منتقل می‌کند.

خرید تبر در ابتدا اهمیت مرز باریک میان ویرانی گذشته و ساختن آینده از یک سو و تفاوت ناچیز میان عشق و تنفر را از سوی دیگر یادآور می‌شود و در ادامه با برگزاری یک مونولوگ مفصل و روایت لایه‌لایه و تودرتو، زن یاد می‌گیرد بر آن‌چه از دست داده زاری کند و به سوگ بنشیند. این سوگواری مقدمه‌ای می‌شود تا زن دوباره روی پای خودش بایستد و قدرت فهم اهمیت روزهای سپری‌شده را به او می‌دهد.

زن چهار سال با مردی که دوستش داشته احساس خوش‌بختی می‌کرده، راهی را در کنار کسی پشت سر گذاشته و چشم‌اندازی رویایی همراه با او برای خود خلق کرده است؛ اما هیچ‌گاه یاد نگرفته درک کند که عمر همه چیزهای خوب در نهایت روزی به پایان می‌رسد. این سی دقیقه تمام تلاش یک زن برای درک همین موضوع است؛ این‌که شادی‌ها در کنار غم‌ها، عمر آدمی را می‌سازند و پس از گذشت هر دوره زندگی چیزی به نام خلأ یا هدر رفتن عمر وجود ندارد، بلکه آدمی روزبه‌روز پخته‌تر می‌شود و چیزی به دست می‌آورد؛ حال آن چیز می‌تواند سگی باشد که همسفر او در ادامه زندگی است. (امتیاز ۸ از ۱۰)