جایی برای فرشته‌ها نیست (۱۳۹۸) – No Place For Angels
چه‌طور اژدهای خود را تربیت کنید
رضا حسینی: «جایی برای فرشته‌ها نیست» دست‌کم یکی از الهام‌بخش‌ترین مستندهای سال‌های اخیر سینمای ایران است؛ و البته احتمالاً انرژی‌بخش‌ترین مستند ورزشی‌ای که در سال‌های اخیر تولید شده است؛ فیلمی که از همان اولین نمایشش در سیزدهمین جشنواره سینماحقیقت ۱۳۹۸ خیلی‌ها بر این باور بودند که در صورت یک اکران مناسب (طبیعتاً با تبلیغات درست و کافی) به‌راحتی می‌تواند تماشاگران زیادی را به سالن‌های سینما بکشد و به مستندی پرفروش بدل شود؛ اتفاقی که در سینمای این سرزمین نادرتر از هر جغرافیای دیگری است. به هر حال، فیلم درباره زنان است و مشکلات آن‌ها که در این مرز و بوم کم نیستند و وقتی صحبت از زنان ورزشکار می‌شود، اوضاع به شکل رادیکالی وخیم‌تر هم می‌شود! همان اوایل فیلم است که می‌شنویم: «هیچ‌وقت این تیم را از لحاظ روحی این قدر ضعیف ندیدم… بدون هیچ امکاناتی، حتی زمینی را هم که خودمان ساختیم از ما گرفتند و این بچه‌ها الان زمین تمرین ندارند، حتی پول بلیت هواپیما و هتل‌شان را ندارند…» و البته که این جمله‌ها اصلاً برای ما تازگی ندارند و در سال‌های اخیر، بارها آن‌ها را به شکل‌های مختلف درباره تیم‌های ورزشی زنان ایران شنیده‌ایم. دو سال پیش از این نیز سهیل بیرقی درباره همین موضوع و البته با تأکید بر داستان زندگی شخصی و واقعی کاپیتان تیم ملی فوتسال زنان، فیلم دیدنی و تحسین‌شده «عرق سرد» (۱۳۹۶) را ساخت.
«جایی برای فرشته‌ها نیست» فیلمی الهام‌بخش است چون با تمام مشکلات و مصایبی که ذکرشان رفت، راوی داستان پیروزی است و مملو از جمله‌های انگیزشی مثل: «دنیا پر از بازیکن است، تو آنی باش که بازی را تغییر می‌ده.» درست مثل تمام دختران سختکوش و بلندهمت تیم ملی هاکی در این فیلم که از دل سیاهی و ظلمت، تک‌وتنها، به قله‌های رفیع جهانی دست می‌یابند؛ و چه تلخ است صحنه‌هایی مانند آن که پدر هنرمند (نقاش) یکی از دخترها می‌گوید: «فقط لوح تقدیر می‌گیره. درِ اون کمد را باز کنید و ببینید که من دویست‌تاش را دارم… ولی به بقال بدم نوشابه هم به‌م نمی‌ده.»
(امتیاز ۸ از ۱۰)
منبع اولین انتشار: شماره ۵۶۷ ماهنامه «فیلم»، ویژه‌نامه بهمن ۱۳۹۸ ویژه معرفی آثار سی‌وهشتمین جشنواره فجر