خط باریک قرمز – نقد ۱

خط باریک قرمز (۱۳۹۸)

ستاره‌ای متولد می‌شود

رضا حسینی: عنوان «خط باریک قرمز» یادآور فیلم جنگی تحسین‌شده ترنس مالیک است که البته ارتباط مستقیمی به آن ندارد ولی از نظر مضمونی می‌شود خطوطی رسم کرد و به تعابیری رسید؛ اما خود فیلم و ماجراهایش یادآور داکیودرام درخشان برادران تاویانی است با عنوان «سزار باید بمیرد» (۲۰۱۲) که در سال نمایشش، خرس طلایی جشنواره برلین را برنده شد. با وجود این، «خط باریک قرمز» به‌خوبی از منبع الهامش بهره برده و به هویت مستقل خودش رسیده است؛ و اثری شده برای این سرزمین و مصایب خاص خودش. در واقع می‌توان با توجه کافی به وجوه مختلف این سایکودرام، بیش‌تر در سینمای مستند از پتانسیل‌های این گونه سینمایی استفاده کرد که متأسفانه تا این‌جا در سینمای ایران جدی گرفته نشده است.

کم‌تر سینمادوست جدی‌ای پیدا می‌شود که در ساحت‌های مختلف زندگی‌اش، شاهد تأثیر هنر و هنرمند بر دنیای پیرامون خود و به‌خصوص آدم‌های خشک و سخت نبوده؛ اگر چنین تجربه‌ای نداشتید، فرصت دیدن این مستند دیدنی و پالاینده را از دست ندهید؛ فیلمی که به‌خوبی نشان می‌دهد هنر و هنرمندان چه‌طور می‌توانند جوانانی را که جامعه از آن‌ها هیولا ساخته، تغییر دهند و دوباره درک زیبایی و احساس را به آن‌ها بازگردانند. در این خصوص نباید از سهم بازیگرانی چون هنگامه قاضیانی، افشین هاشمی، فرهاد اصلانی و… غافل شد، به‌ویژه قاضیانی که در صحنه‌ای درخشان از فیلم، مهر مادری را برای نوجوانان مجرم زنده می‌کند؛ محبتی که شاید برخی از این قربانیان اصلاً بهره‌ای از آن نبرده باشند. (امتیاز ۸ از ۱۰)

• منبع اولیه انتشار: شماره ۵۶۷ ماهنامه سینمایی «فیلم»