ملاقات خصوصی (۱۴۰۰) – Conjugal Visit
پروانه و فرهاد
رضا حسینی: «ملاقات خصوصی» یک عاشقانه ناب است؛ آن هم در سینمای ایران با تمام محدودیت‌ها و گرفتاری‌هایش؛ و از آن فیلم‌هایی است که می‌شود صحنه‌ها و نماهای متعددی از آن را انتخاب کرد و به دیگران نشان داد (تا آن‌ها را به دیدن فیلم دعوت کرد)، به‌خصوص که فیلم‌ساز جوان اما خوش‌نامش (با اعتباری که از فیلم‌های کوتاه خود کسب کرد) مهارت و توانمندی درخوری در بیان سینمایی دارد (شاید یکی از دلایل این‌که در پایان هر تماشاگری دوست دارد فیلم با نمای خاصی به پایان برسد همین زیبایی و ترکیب‌بندی و شاعرانگی نماهای متعدد فیلم است).
فیلم‌های عاشقانه اگر بر اساس شخصیت‌های جذابی شکل بگیرند و انتخاب بازیگران نقش‌های اصلی درست صورت بگیرد و شیمی آن‌ها (البته در چارچوب سینمای ایران و بسته به ذوق و جسارت فیلم‌ساز) جواب بدهد، گزینه‌ای جز موفقیت برای‌شان باقی نمی‌ماند؛ اما رسیدن به همین ترکیب هم اصلاً ساده نیست و شمار بالای فیلم‌های عاشقانه‌ی ناموفقی که ساخته شده و می‌شوند (حتی در سینمای جهان) گویای این ادعاست؛ اما «ملاقات خصوصی» ویژگی ممتاز دیگری هم دارد؛ این‌که از یک موقعیت داستانی تروتازه (به‌خصوص در سینمای ایران) بهره‌مند شده و می‌شود آن را در زیرژانر زندان هم دسته‌بندی کرد و حتی آن را یک فیلم «فرار از زندان» متفاوت دانست؛ این بار حتی در سینمای جهان. به این ترکیب فوق‌العاده، شخصیت‌های فرعی خوب با بازی‌های همراه‌کننده و یکدست با بازیگران اصلی، و کیفیت عوامل فنی از جمله فیلم‌برداری (فرشاد محمدی) و تدوین (پویان شعله‌ور) و موسیقی (بامداد افشار) را هم اضافه کنید تا ببینید با چه ضیافت سینمایی دیدنی‌ای طرف هستید.
«ملاقات خصوصی» هم مثل اغلب داستان‌های عاشقانه قابل پیش‌بینی است چون این قصه‌ها بسیار نقل شده‌اند و در ضمن، با نمونه عجیب و خاصی هم (مثلاً از نوع افلاطونی و…) روبه‌رو نیستیم. با وجود این، بازی‌های تحسین‌برانگیز هوتن شکیبا و پری‌ناز ایزدیار – با این‌که یک بار دیگر در تیپ‌های آشنایی که سینمای ایران برای‌شان تعریف کرده و جواب‌پس‌داده قرار گرفته‌اند – کمک زیادی به فیلم کرده است؛ اما در میان بازیگران نقش‌های فرعی، ایمان شمس (قهرمان سابق مسابقه «مردان آهنین» و برادر بزرگ‌تر کارگردان جوان فیلم) درخشیده است؛ و این موضوع از آن‌جایی مهم است که اگر حرکت سینمای ایران به سوی احیای ژانرهای مختلف صورت بگیرد (که در این لحظه رویای بزرگی به نظر می‌رسد)، او با توجه به استعدادش در زمینه بازیگری، می‌تواند گزینه بسیار خوبی برای ایفای نقش اصلی فیلم‌های اکشن یا تریلر آینده سینمای ایران باشد.
ویژگی اصلی «ملاقات خصوصی» تسلط امید شمس به زبان تصویر و سینماست که زمان نمایش عمومی فیلم و هنگامی که نگرانی بابت افشای جزییات داستانی وجود نداشت، می‌شود مفصل درباره‌شان نوشت؛ اما فعلاً در این حد باید گفت که فیلم از همان ابتدا که دستان پروانه (پری‌ناز ایزدیار) گیاهی گل‌دار به نام خارمریم را لمس می‌کند، با تصویر به تماشاگرش اطلاعات می‌دهد تا آن نماهای پایانی که نوشته‌ی پروانه روی شیشه جلوی خودرو، انگار هیچ‌جور پاک نخواهد شد و آب‌های گل‌آلودی که فرهاد (هوتن شکیبا) را در بر می‌گیرند. «ملاقات خصوصی» از این حیث، یک کلاس درس تمام‌عیار برای سینمادوستان جوان است.
(امتیاز ۸ از ۱۰)