بوتاکس – نقد ۱

بوتاکس (۱۳۹۹) – Botox

پناه بر رویا

خشایار سنجری: کاوه مظاهری را با فیلم کوتاه «روتوش» می‌شناختیم؛ فیلمی که جوایز متعددی در جشنواره‌های داخلی و خارجی کسب کرد و خبر از ظهور فیلم‌سازی خوش‌قریحه می‌داد. او در اولین فیلم بلند سینمایی‌اش، تلفیق چند ژانر را آزموده است. «بوتاکس» سایکودرامی‌ خانوادگی‌ست که نشانه‌هایی از کمدی سیاه و تریلرهای دلهره‌آور را نیز یدک می‌کشد؛ موضوعی که فیلم را به نگرش برادران کوئن نزدیک می‌کند. با وجود این‌که قصه مظاهری به تئوری‌های فمینیستی راه می‌دهد و هر دو شخصیت محوری او زن هستند، اما هوشمندانه و فارغ از جنسیت‌زدگی، به دنیای روان‌نژد اکرم ورود می‌کند، بی‌آن‌که سعی در ترسیم مظلومیتی حاصل از جنسیت داشته باشد.

مظاهری از عناصر سینمای قصه‌گوی کلاسیک فاصله می‌گیرد و مخاطب را با دنیای آمیخته با وهم اکرم (با بازی درخشان سوسن پرور) مواجه می‌کند. غیرقابل‌پیش‌بینی بودن اکرم و تصمیماتش، فضایی مخوف را بر قصه حاکم می‌کند و بیننده را در بهتی پایدار فرو می‌برد. اکرم چنان در بازی دروغ خانوادگی غرق می‌شود که گویی حقیقتی ناب است. مظاهری با شگرد درهم‌تنیدن مرز فضاهای عینی و ذهنی اکرم، حرکت خزنده دروغ به سمت راست‌نمایی را القا می‌کند. نمود تصویری تعلیق بین خیال و واقعیت را در سکانس حرکت پیکان استیشن خواهران در دریاچه نمک با چاشنی حرکت پن دوربین می‌بینیم، گویی خودروی آن‌ها بر روی امواج خیال سیر می‌کند. سکانس توهمات ذهنی اکرم در خیابان‌های تهران و آلمان و همچنین سکانس اختتامیه پس از مرگ جمعی در حیاط خانه، مثالی دیگر از سبک متفاوت مظاهری در قصه‌گویی و روایت است. (امتیاز ۸ از ۱۰)