قادر معماری است ساکن سردشت با فرزندان و همسری که چهارمین بچه‌شان را به شکم دارد. او روزی ناگهان خودش را در میان جنایت جنگی رژیم صدام‌حسین می‌بیند: 28 ژوئن 1987 (7 تیر 1366) که جنگنده‌های عراقی این شهر را بمباران شیمیایی می‌کنند.
امتیازهای منتقدان
صوفیا نصرالهی
سحر عصرآزاد
خسرو نقیبی
حسین معززی‌نیا
پرویز جاهد
بهزاد وفاخواه
میانگین
نوشته‌های منتقدان
صوفیا نصرالهی: از این نظر «درخت گردو» شبیه «فهرست شیندلر» اسپیلبرگ است؛ فیلمی انسانی که رنجش بیش‌تر از آن است که بتوانید دوباره آن را ببینید اما هر جا صدای موسیقی‌اش را بشنوید یا قابی ببینید یا اسمش بیاید تصاویرش جلوی چشم‌تان زنده می‌شود. حالا ما فیلمی در تاریخ سینمای‌مان داریم که در نشان دادن چهره زشت جنگ و ستمی که بر ما رفته در حکم یک سند تاریخی عمل می‌کند. «درخت گردو» فیلم مهمی برای سینما و برای مردم ایران است… مطالعه نقد کامل
سحر عصرآزاد: به شکلی غیرقابل انکار باید حضور تحسین‌برانگیز پیمان معادی را نتیجه هوشمندی مهدویان و توانایی‌ها و عشق بی‌دریغ معادی به نقش آفرینی در قالب شخصیت‌های متفاوت دانست که او را تبدیل به تک ستاره «درخت گردو» کرده است. فیلم همان قدر که در صحنه‌های تراژیک تأثیرگذار است، در صحنه‌های عاطفی و عاشقانه نیز موفق عمل می‌کند و باید این وجه از مهدویان را که به فراخور درام محوری امکان بیش‌تری بروز یافته مورد توجه قرار داد. (شماره ۴۵۸۰ روزنامه «اعتماد»، ۱۷ بهمن ۱۳۹۸)
خسرو نقیبی: مهدویان می‌توانست فیلم را با بازیگرهای شناخته‌شده بسازد تا تاثیر بیش‌تری بگیرد، ولی این کار را نکرد. او به‌شدت به مخاطب احترام می‌گذارد و حجم نفس‌گیری فیلم را با انتخاب بازیگرهای ناآشنا کم می‌کند. این امتیاز فیلم و فیلم‌ساز است که سعی می‌کند ارتباطش با بیننده انسانی باشد و از هق‌هق تماشاگر لذت نمی‌برد. فیلم‌های اجتماعی بسیاری از فیلم‌سازان ایرانی به گونه‌ای است که اصرار دارد شما را به گریه بیندازد، اما این‌جا با این‌که موقعیتش وجود داشته این اتفاق نیفتاده است. بازیگرها از موقعیت آشنایی‌زدایی می‌کنند و باید به مسیر تجربه‌گرایی او احترام گذاشت… مطالعه نقد کامل
حسین معززی‌نیا: «درخت گردو» را انگار دو نفر با دو سلیقه و تلقی متفاوت ساخته‌اند. نفر اول تصمیم گرفته در سکانس‌هایی پیاپی بدون شرح و تأکید اضافه، مکث کند روی واکنش‌های یک آدم معمولی که وسط تراژدی هول‌آوری که ناگهان زندگی‌اش را زیر و رو کرده، سعی می‌کند «مرد» باشد، مقاومت کند تا خانواده‌اش را در دنیا نگه دارد. او پیمان معادی را برای بازی در نقش این آدم معمولی انتخاب کرده. انتخاب غیرمنتظره اما هوشمندانه‌ای بوده، نتیجه داده، کمک کرده این نقش سخت خوب اجرا شود. نمونه‌ای باشد از یک بازی حرفه‌ای در نقشی که نمی‌تواند توسط نابازیگر اجرا شود چون نیاز به تکنیک دارد و ورزیدگی، کنترل ریتم حرکت و جزییات نگاه و بیان و لهجه… مطالعه نقد کامل
پرویز جاهد: «درخت گردو» بیانگر عزیمت و گسست کامل محمدحسین مهدویان از سبک و رویکرد «داکیو دراما»گونه فیلم‌های قبلی‌اش مثل «ایستاده در غبار»، «ماجرای نیمروز ۱» و «رد خون» است و در همان مسیری حرکت می‌کند که فیلم دیگر او یعنی «لاتاری» حرکت کرده بود… مطالعه نقد کامل
بهزاد وفاخواه: «درخت گردو» پنجمین فیلم بلند محمدحسین مهدویان، روایت یکی از فجایع دوران جنگ است. هرچه درباره این فاجعه یعنی بمباران شیمیایی سردشت در تیرماه سال ۱۳۶۶ و فجایع مشابه آن در جزیره مجنون و در حلبچه عراق بگوییم و بگویند، کم است و حق مطلب ادا نمی‌شود. اما فیلم مهدویان توانسته حق مطلب را ادا کند؟ نتوانسته؛ و از آن مهم‌تر راهی که برای زنده کردن این فاجعه انسانی انتخاب کرده است، سهل‌الوصول، ساده‌انگارانه، عوام‌پسندانه و خالی از ظرافت است. البته بر خلاف ارزش‌هایی که فیلم او دارد و در ادامه به آن‌ها می‌رسیم، هر کدام از چهار کلمه بالا را هم باید جداگانه شکافت… مطالعه نقد کامل