شاه چارلز ششم اعلام میکند که شوالیه ژان دو کاروژ به او بیحرمتی کرده است و به همین دلیل، وی را به دوئل میطلبد.
امتیازهای منتقدان
ساسان گلفر
حسین معززینیا
مهران آرین
میانگین
نوشتههای منتقدان
ساسان گلفر: حقیقت عینی چهقدر به حقیقت ذهنی نزدیک است؟ این پرسشی است که «آخرین دوئلِ» ریدلی اسکات در سال ۲۰۲۱، شصت سال پس از «راشومونِ» کوروساوا به شیوهای نسبتاً مشابه و در فضا و زمانی نزدیک به آن اثر، بار دیگر مطرح کرده است؛ اما به نظر میرسد نتیجهای کاملاً متفاوت گرفته است. طبیعی است که زمانه عوض شده و دیدگاه متفاوتی به فیلمساز و تماشاگر امروزی داده است؛ اما نکته دیگری نیز هست که باید به آن توجه کرد. جریانهای سیاسی و اجتماعی بزرگی امروز به وجود آمده که کوروساوا و سینماروهای شصت سال پیش اصلاً نمیشناختند تا واکنشی به آن نشان بدهند… مطالعه نقد کامل
حسین معززینیا: بر مبنای شباهتها میشود فیلم تازه ریدلی اسکات را اجرایی دوباره از «راشومون» تصور کرد اما اگر از این نوع یکسانیها در طرح کلی صرفنظر کنیم، راستش این دو فیلم ربط چندانی به هم ندارند. «راشومون» درباره آغشتگی واقعیت به خودخواهی و خودشیفتگی بشر است. راویها بیش از آن که بخواهند عامدانه دروغ بگویند، به منفعت شخصیشان چشم دارند و سعی میکنند با وفاداری به اصل واقعه و مختصری دستکاری، خودشان را شجاع و دلاور، نجیب و پاکدامن، خوشقلب و فداکار جلوه دهند، در حالی که عاقبت میفهمیم هیچکدام از این صفتها برازندهشان نیست و آن راهب معبد از ذات سرکش بشر به هراس میافتد. به همین دلیل، واقعه مرکزی در «راشومون» (تجاوز) لزوما تم اصلی فیلم را نمیسازد… مطالعه نقد کامل
مهران آرین: کلیدیترین صحنه فیلم جاییست که مارگریت، دلزده از بگومگوی پدر و همسر آیندهاش که همچون کالایی در بازار مکاره درباره او چکوچانه میزنند، نگاهی حسرتبار به تمثال مریم مقدس میافکند؛ انگار که به باکرگی و تجرد او غبطه میخورد. این گونه است که وقتی پس از نقش بستن عنوان «حقیقت به روایت لیدی مارگریت» بر صفحه و محو شدن تدریجیاش، واژه «حقیقت» بیشتر از دیگر کلمهها بر پرده باقی میماند؛ راز درامِ «راشومون»وارِ «آخرین دوئل» نیز فاش میشود: «روایت حقیقی را از قربانی بشنوید.» دل ما هم بیشتر با مارگریت همراه میشود و البته که در این میان، جانبداری فیلمنامهنویسان نامآشنای فیلم – تحت تاثیر جنبش جهانی «من هم» – آشکار است. پرده سوم یعنی حقیقت از نگاه مارگریت را گویا تنها نویسنده زن گروه فیلمنامهنویسان نوشته است تا شاید این همجنس بودن، دیدگاه قربانی تعرض را درستتر منعکس کند. (شماره ۹ ماهنامه «فیلم امروز»، بهمن ۱۴۰۰)