پیرمردی کمک‌های دخترش را رد می‌کند و با توجه به شرایط جدید و در حال تغییرش می‌کوشد استقلال خود را حفظ کند؛ اما به‌تدریج نسبت به عزیزانش، ذهن خود و حتی واقعیت پیرامونش دچار تردید می‌شود.
امتیازهای منتقدان
ساسان گلفر
خشایار سنجری
صوفیا نصرالهی
شهرزاد امیرشاه‌کرمی
هوشنگ گلمکانی
پرویز جاهد
شاهپور شهبازی
میانگین
نوشته‌های منتقدان
ساسان گلفر: هایدگر در مهم‌ترین کتابش «هستی و زمان» نوشته است: «انسان پیوسته و دم‌به‌دم می‌میرد تا لحظه نابودی نهایی او فرا رسد.» و این دقیقا احساسی است که آنتونی فیلم «پدر» را لحظه‌به‌لحظه مضطرب می‌کند. هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شود، انگار دنیایی را تجربه می‌کند که در درونش از نو آفریده شده است و گاهی حتی در بیداری، ناگهان با دنیایی نو و چهره‌هایی نو روبه‌رو می‌شود… مطالعه نقد کامل
خشایار سنجری: در نگاه اول شاید قصه «پدر» به سیاق آثار کلاسیک پیش نرود اما آن‌چه باید روایت شود، بر ذهن بیننده نقش می‌بندد و در نهایت جنگ اقتدار آنتونی در خانه، به اشک‌هایی از سر استیصال در آسایشگاه منجر می‌شود. زلر بر این موضوع تأکید دارد که آزاردهندگی تنهایی، کم‌تر از آلزایمر نیست؛ گویی دنیای فرد مبتلا، بیش از آن که از بیماری برنجد، از تنهایی واهمه دارد. آنتونی در ساختاری غیرقابل‌پیش‌بینی به اسارت درآمده و برای برون‌رفت از آن، هیچ کورسوی امیدی نیست… مطالعه نقد کامل
صوفیا نصرالهی: «پدر» احتمالا تک‌تک مخاطبانش را به این هراس دچار می‌کند که لحظه‌ای خودشان را در جایگاه یک بیمار آلزایمری تصور کنند و این تاثیر دهشتناک فیلمی است که خیلی ظریف و هنرمندانه ساخته شده است… مطالعه نقد کامل
شهرزاد امیرشاه‌کرمی: «پدر» از ابزار خیال‌انگیزی و فراواقع‌نگاری سینما بهترین بهره را برای پرداختن به موضوع درگیری انسان با بیماری زوال عقل می‌برد. زلر بدون تمسک جستن بر بعد روانی و پزشکی این بیماری، سیمای وهم‌انگیز آن را در برابر چشمان تماشاگر عریان می‌سازد، بی‌آن‌که در فرم سراغ پیچیدگی‌هایی با کیفیتی فراواقعی برود… مطالعه نقد کامل
هوشنگ گلمکانی: فیلم جدا از اهمیت و تاثیرگذاری موضوعش، از حیث قالب و روایت هم نوآورانه و تماشایی، و در تناسب با موضوعش است. نکته مهم در «پدر» این است که تماشاگر، فراموشی و زوال عقل را همراه با شخصیت اصلی‌اش آنتونی، و وقایع را از زاویه نگاه او، تجربه می‌کند. (شماره ۲ ماهنامه «فیلم امروز»، تیر ۱۴۰۰)
پرویز جاهد: «پدر» یکی از بهترین نمونه‌های به‌کارگیری راوی غیرمعتبر در سینماست… مطالعه نقد کامل
شاهپور شهبازی: ما در «پدر» برعکس «هنوز آلیس»، شاهد تجربه زوال عقل نیستیم که از کانال تصور خیالی با آلیس هم‌ذات‌پنداری کنیم، بلکه تجربه زوال عقل را هم‌زمان با پدر تجربه می‌کنیم. ما به عنوان مخاطب در «هنوز آلیس» از دیدن رنجِ «دیگری بی‌خویشتن» (یعنی دیدن زندگی آلیس) آگاه بر رنج «خویش» به عنوان «دیگری» می‌شویم (به این مفهوم که ما بدون خاطره دیگری انسان نیستیم)؛ بنابراین به عنوان سوژه، «خاطره» را به عنوان «سبکی بار هستی» و «معنای زندگی» فهم می‌کنیم. تا خاطره هست، معنا هست و تا معنا هست، انسان نیز هست… مطالعه نقد کامل