وقتی یک قاتل زنجیره‌ای سادیست شروع به قتل چهره‌های سیاسی کلیدی گاتم می‌کند، بتمن هم مجبور می‌شود درباره فساد پنهان شهر و حتی نقش خانواده خودش در آن تحقیق کند.
امتیازهای منتقدان
امیرعلی نصیری
خسرو نقیبی
یحیا نطنزی
میانگین
نوشته‌های منتقدان
امیرعلی نصیری: مت ریوز که پیش‌تر با ساخت مجموعه فیلم‌های «سیاره میمون‌ها» شناخته شده بود، کار دشواری پیش روی خود داشت؛ او پس از قریب به یک دهه و پس از سه‌گانه‌ای که کریستوفر نولان ساخته و بسیاری آن را موفق‌ترین فیلم‌ها درباره شخصیت بتمن در تاریخ سینما می‌دانند، قسمت اول از مجموعه‌ای تازه را ساخته است. او رویکرد متفاوتی نسبت به نولان برگزیده و چهره جدیدی از بتمن را به ما نشان می‌دهد که بیش‌تر در مقام کارآگاهی تلخ‌مزاج ظاهر شده و یادآور فیلم‌های «هفت» یا «زودیاک» از دیوید فینچر است… مطالعه نقد کامل
خسرو نقیبی: بر خلاف انتظارم «بتمنِ» مت ریوز با حس‌وحال و فضا (مودِ) به‌طور کامل متفاوتش از دستاوردهای سینمایی تیم برتن، کریستوفر نولان و زک اسنایدر نسبت به این مهم‌ترین و شکل‌یافته‌ترین مخلوق جهان کتاب‌های مصور (کامیک‌ها) اصلا از بتمنی که تا امروز در سینما می‌شناختیم دور نیست. در واقع ریوز، یک فیلم‌نامه کاملا کلاسیک به سبک دی‌سی را، با یک حس‌وحال و فضای بصری دیگر اجرا کرده است؛ علاوه بر این که در آن فیلم‌نامه کلاسیک، چند انتخاب کوچک (بخوانید حذف) کرده که فیلمش را متفاوت‌تر از نسخه‌های کارگردانان بزرگ دیگر از بتمن به نظر می‌رساند، حال آن‌که چنان که گفتم، این یک بتمن دیگر در امتداد آن قبلی‌هاست؛ و خوش‌بختانه هیچ‌کس ما را از این در ناامید بیرون نفرستاده (دنباله‌های جوئل شوماکر بر جهان برتن را فراموش کنید!)… مطالعه نقد کامل
یحیا نطنزی: در نسخه جدید عناصر (اِلمان‌های) فانتزی محبوب تیم برتن کم‌رنگ شد‌ه‌اند تا در دورترین فاصله ممکن با دو نسخه سال‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۲ قرار بگیرد. به همین دلیل موقع تماشای آن، اصلا با یک فیلم ابرقهرمانیِ تیپیکال طرف نیستیم که بشود موقع تماشایش با لذت پاپ‌کورن خورد و در دنیای خیالی و دور از دسترس آن غرق شد. مهم‌تر این‌که این نسخه شباهتی به جهان سینمایی کریستوفر نولان در فیلم‌های «بتمن آغاز می‌کند»، «شوالیه تاریکی» و «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» هم ندارد. در واقع، رویکرد نولان در ساخت یک محصول بصری جاه‌طلبانه با صحنه‌های اکشن و حرکت دوربین‌های غیرمنتظره و جلوه‌های ویژه حیرت‌انگیز، در نسخه مت ریوز به‌هیچ‌وجه اولویت نداشته‌اند. گفتن ندارد که این نسخه با معجون ناهمخوانی که زک اسنایدر به اسم «بتمن علیه سوپرمن» روانه سینماها کرد هم هیچ سنخیتی ندارد. این بار با فیلمی مواجهیم که فارغ از اجرا، فیلم‌نامه در آن حرف اول را می‌زند؛ فیلمی که تعلیق و کششِ خود را نه صرفا وامدار ایده‌های تصویری، بلکه مدیون تمهیداتی است که در «متن» به آن‌ها فکر شده است… مطالعه نقد کامل