پدر و مادر ناشنوایی در مواجهه با چالش شنوا شدن پسر کوچک‌شان دو واکنش متفاوت و همسو با نیاز دراماتیک خود دارند. پدر نمی‌خواهد پسرش شنوا شود، چون تنها می‌ماند ولی مادر می‌خواهد رویای زندگی عادی را به فرزندش هدیه کند.
امتیازهای منتقدان
پیمان شوقی
سحر عصرآزاد
میانگین
نوشته‌های منتقدان
پیمان شوقی: سازندگان «بی‌صدا حلزون» برای انتقال مضمون مورد نظرشان به تماشاگر، هوشمندانه قالب ملودرام را انتخاب کرده‌اند. تلقی عموم مردم از مسایل و حواشی زندگی خانواده‌های توانیاب (در این‌جا ناشنوایان) معمولا بسیار سطحی و در حد مشکل برقراری ارتباط یا خطراتی است که در خیابان و محیط کار تهدیدشان می‌کند. بهرنگ دزفولی‌زاده در مقام فیلم‌نامه‌نویس از این تلقی کلیشه‌ای عبور کرده است و ضمن وفاداری به مؤلفه‌های داستان‌پردازی، سطوح متفاوتی از ابتلائات جامعه ناشنوایان را مطرح می‌کند؛ از نگاه نامتوازن جامعه به موقعیت انسانی آن‌ها گرفته تا مسایل هویتی و فلسفه زندگی. (شماره ۱۶ ماهنامه «فیلم امروز» مرداد ۱۴۰۱)
سحر عصرآزاد: «بی‌صدا حلزون» نخستین فیلم بلند بهرنگ دزفولی‌زاده، عکاس جوان و خوش‌قریحه سینمای ایران است که تجربه ساخت فیلم کوتاه را در کارنامه دارد. او در اولین گام با هوشمندی از معضل عمده فیلم‌اولی‌ها که پرداختن به مضامین اجتماعی در قالب‌های متفاوت است، به سلامت عبور کرده و با انتخاب سوژه‌ای بدیع که در عین حال همه‌شمولی تمثیلی دارد، تمرکز خود را بر نوآوری در فیلم‌نامه و کارگردانی قرار داده است… مطالعه نقد کامل