جشنواره ریفکین (2020)

  نوشته‌های منتقدان خسرو نقیبی: «جشنواره ریفکین»/ Rifkin's Festival در امتداد آثار آلن، کنکاش تازه‌ای در رابطه، با نگاه پیرانه‌سرانه سال‌های واپسین خالق است؛ نوعی «دم را غنیمت است» در خود دارد، افزوده بر همان جبر زمان و مکان همیشگی، که عمدتا باعث می‌شود قهرمانان آلن مجبور شوند از پس یک تجربه پرهیجان، به زندگی همیشگیِ مقدر بازگردند. اگر ارجاع به فیلم‌های کلاسیک و قرارگرفتن در جهان آن‌ها به‌نوعی تکمیل «نیمه‌شب در پاریس» تلقی شود، زمان حال داستان و آن‌چه مورت ریفکین از سر می‌گذراند، به‌شدت یادآور نسخه مردانه ویکیِ «ویکی کریستینا بارسلونا» است. انگار خود آلن هم به ارزش این دو فیلم در کارنامه دو دهه گذشته‌اش واقف باشد و بخواهد یک جمع‌بندی از این سیروسفر اروپایی سال‌های اخیر، در نسخه‌ای واحد ارائه دهد... مطالعه نقد کامل   رضا حسینی: شوخی‌های تندوتیز آلن با سینمای جریان اصلی، اوضاع جشنواره‌های این روزگار و رسانه‌ها، نگاه سطحی خبرنگارهای این حوزه و... خیلی زود آغاز می‌شود و به محض ورود به جشنواره اروپایی، همان سه جمله اولی که در گذر از محل برگزاری شنیده می‌شود، تماشاگرِ باخبر از اوضاع صنعت سرگرمی را به خنده‌های بلند اما تلخی وامی‌دارد. آلن خیلی زود پیکان این شوخی‌ها را به سمت شخصیت اصلی‌اش هم می‌چرخاند تا آقای نویسنده نیز - تا حدی - خارج از این جمع و منطق حاکم بر آن قرار نگیرد... مطالعه نقد کامل   حسین معززی‌نیا: جدیدترین فیلم وودی آلن تکرار همه آن چیزهایی است که چند دهه است در فیلم‌هایش دیده‌ایم: شوخی، هجو، پارودی، آیرونی، ستایش سینما، هنر، روشنفکری، مرگ، تاریخ سینما، فیلم‌های کلاسیک، جشنواره‌های اروپایی و آمریکایی، کشش میان زن و مرد، سن‌وسال و رفتار آدم‌هایی که عاشق شده‌اند یا قرارست بشوند و خیلی چیزهای دیگر... مطالعه نقد کامل     علی موسوی: در سالی که کمبود فیلم‌های خوب به‌وضوح مشهود بود، «جشنواره ریفکین» حداقل یک لذت نادر را، به‌ویژه برای شیفتگان و خوره‌های سینما به ارمغان آورد و حتی می‌توانست برای وودی آلن یک خداحافظی مناسب با سینما باشد... مطالعه نقد کامل     صوفیا نصرالهی: وودی آلن سلطان ساختن فیلم‌هایی درباره روابط زنان و مردان است. شاهکارش در این زمینه احتمالا «آنی هال» محسوب می‌شود؛ فیلمی پر از شوخی‌های درجه یک و طعنه‌آمیز درباره مردی که در رابطه‌اش با زنان شکست می‌خورد؛ اما بر خلاف آن‌چه خیلی از دوستداران سینما تصور می‌کنند وودی آلن سال‌های اخیر نسبت به دهه ۱۹۷۰ نه‌تنها افت نداشته که نگاهش به رابطه‌ها و شوخی‌هایش دلچسب‌تر هم شده است. «جشنواره ریفکین» شاهدی بر این مدعاست... مطالعه نقد کامل