پیرزنی از سرای سالمندان به خانه برمی‌گردد تا روزهای پایانی عمر را در خانه و کنار فرزندانش بگذراند که هر کدام گوشه‌ای به زندگی خود مشغول‌اند. گرمی حضور مادر در خانه، فرزندان را دور هم جمع می‌کند.
امتیازهای منتقدان
نیروان غنی‌پور
میانگین
نوشته‌های منتقدان
نیروان غنی‌پور: سرزمین ایران به‌واسطه موقعیت جغرافیایی و گستره‌ای که دارد، در امتداد تاریخ یا در حال مرزگُشایی بوده یا در تقابل با یورش‌های هولناک؛ یورش‌هایی اغلب مرگ‌بار و خانمان‌برانداز. بنابراین مفهوم «مرگ» در این اقلیم نهادینه شد و به موازات آن مناسک و آیین‌هایی پدید آمد. از سوگ سیاوش و یادگارِ زَریران تا مراسم نوحه و عزاداری برای پیشوایان دین و مذهب. زمانی هم که روشمند و شکل نمایش‌گون گرفت، به تعزیه تبدیل شد. در این راستا، جان‌مایه سینمای زنده‌یاد علی حاتمی نیز بر این مفهوم برپا شده است. کشمکش شخصیت‌ها با فرجام محتوم‌شان و گریز از چنگال مرگ. ردپای این مضمون از نخستین اثرش «حسن کچل» تا واپسین کارش «دلشدگان» و حتی فیلم ناتمام «جهان‌پهلوان تختی» دیده می‌شود. در این میان «مادر» موقعیت یکّه‌ای دارد. پرداخت به مرگ مادر به عنوان شخصیت مرکزی، آشکارا در جایگاه مضمون اصلی اثر دیده می‌شود اما حاتمی با هوشمندی به جای این‌که به مراسم سوگواری و ماتم نزدیکان پس از فقدان مادر بپردازد، آن آیین و مناسک را به روزهای باقی حیات مادر آورده تا نشانی بر تولدی دیگر باشد… مطالعه نقد کامل