یک خانواده کره‌ای در ایالت آرکانزاس دهه 1980 امریکا، یک مزرعه را راه‌اندازی می‌کنند.
امتیازهای منتقدان
اردوان وزیری
خشایار سنجری
مازیار رضایی
پرویز جاهد
میانگین
نوشته‌های منتقدان
اردوان وزیری: شاید «میناری» در نگاه اول تا حدی معمولی، تکراری یا حتی کلیشه‌ای به نظر برسد، اما داستان برآمده از فیلم‌نامه در کنار روایت مبتنی بر شخصیت‌پردازی در چهارچوب یک خانواده مهاجر کره‌ای و تضادهایی که در طول فیلم کم‌کم و به‌تدریج آشکار می‌شوند، شالوده و اساس قصه‌ای را شکل می‌دهند که در بطن خود مفاهیم گوناگونی را می‌پرورد و در مسیر پیشرفت داستان، شخصیت‌هایی را معرفی می‌کند که هر یک در ارتباط با دیگری و با محیط پیرامونی واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند و بر جریان روایت تأثیر می‌گذارند و داستان را تا انتها پیش می‌برند… مطالعه نقد کامل
خشایار سنجری: در «میناری»/ Minari با مفهوم جامع و کاملی از زندگی مواجه هستیم و تصویر زندگی مهاجران کره‌ای در آمریکا، یک‌جانبه نیست. در فیلم‌هایی که به موشکافی زندگی مهاجران پرداخته می‌شود، معمولا عوامل اجتماعی و ستیز‌های دولت مرکزی حرف اول را می‌زنند و فیلم‌سازان غالبا می‌کوشند سیاست‌های حاکم را به نقد بکشند؛ اما لی آیزاک چانگ به دنبال آسیب‌شناسی اجتماعی و معرفی مسببان وضع زندگی خانواده جیکوب یا سایر مهاجران کره‌ای نیست، بلکه می‌کوشد فرازونشیب‌های یک زندگی مشترک در آستانه فروپاشی را به نمایش درآورد و تلاش‌های انسانی برای برون‌رفت از بحران را ارج نهد… مطالعه نقد کامل
مازیار رضایی: اوج هنر فیلم در پردازش یک قصه ساده است؛ با دقتی فوق‌العاده در نمایش روابط و پیچیدگی‌های فرهنگ شرق در برابر زندگیِ غرب. آن طور که گرچه رفتار و غذاها و روحیه مادربزرگ کره‌ای در مواجهه با زندگی آمریکایی منطقی جلوه نمی‌کند اما به‌تدریج این مهر مادری و محبت شرقی است که پیروز می‌شود. چانگ با هنرمندی و دقت تمام، با میزانسن‌هایی بی‌اندازه حساب‌شده موفق می‌شود در جغرافیایی محدود که عمده فیلم در آن می گذرد، یعنی خانه، مزرعه و برکه میناری، به‌سادگی این پیچیدگی‌های انسانی را پشت‌سرهم ردیف کند. (شماره ۲ ماهنامه «فیلم امروز»، تیر ۱۴۰۰)
پرویز جاهد: روایت «میناری» خطی و ساده است و شخصیت‌پردازی درست و بازی‌های خوب بازیگران، به‌ویژه یون یو-جونگ در نقش مادربزرگ، باعث می‌شود تماشاگر رابطه خوبی با فیلم برقرار کند. فیلم در مجموع خیلی خوش‌بینانه، ساده‌انگارانه و ایده‌آلیستی ساخته شده است و نمی‌خواهد تصویر کلیشه‌ای و اتوپیایی از آمریکا به عنوان مدینه فاضله و «سرزمین شیر و عسل» و رویاها را خدشه‌دار کند. بر خلاف «اولین گاو» اثر کلی رایکارد که مفهوم رویای آمریکایی و آمریکا به عنوان «سرزمین شیر و عسل» را با سرنوشت تراژِیک مهاجر چینی زیر سوال می‌برد، «میناری» سعی دارد این مفاهیم را این بار از زاویه دید یک فیلم‌ساز مهاجر دوباره اعاده کند… مطالعه نقد کامل