فضلی پس از سال‌ها حبس نزد خانواده‌اش برمی‌گردد. او می‌کوشد دوباره تمام اعضای خانواده ازهم‌فروپاشیده‌اش را در خانه پدری دور هم جمع کند ولی در این راه با داستان‌ها و دردسرهای زیادی روبه‌رو می‌شود.
امتیازهای منتقدان
پرویز جاهد
نیما عباس‌پور
بهمن شیرمحمد
شادی حاجی‌مشهدی
شاهین شجری‌کهن
پوریا ذوالفقاری
سید رضا صائمی
میانگین
نوشته‌های منتقدان
پرویز جاهد: «خون شد» تا حد زیادی ادامه «قیصر» است و ارجاع‌های داستانی و تصویری زیادی به آن دارد؛ همان طور که وجود عناصر و شمایل‌های تصویری و صوتی مثل چاقو یا ضرب زورخانه، به مجموعه‌ای از فیلم‌های کیمیایی و شمایل‌های آن ارجاع می‌دهد. «خون شد» اما کامل‌تر و مدرن‌تر از «قیصر» است و این مدرنیسم را باید در ساختار روایی فیلم و سبک بیانی آن جست‌وجو کرد… مطالعه نقد کامل
نیما عباس‌پور: «خون شد» در میان آثار کیمیایی بیش از همه «قیصر» را تداعی می‌کند و به‌نوعی انگار بازسازی آن در روزگار کنونی است. اگر در «قیصر» قهرمان کیمیایی به دنبال گرفتن انتقام از متجاوز خواهر و قاتل برادرش بود، در «خون شد» قهرمان کیمیایی در پی برگرداندن شور و نشاط و زندگی به خانه پدری است یعنی همان جایی که به آن تعلق خاطر دارد. (شماره ۱ ماهنامه «فیلم امروز»، اردیبهشت ۱۴۰۰)
بهمن شیرمحمد: به نظر می‌رسد به دلیل حضور همکار تازه کیمیایی به عنوان فیلم‌نامه‌نویس و تاثیر غیرقابل انکار هایده صفی‌یاری به عنوان تدوینگر که آشکارا روح تازه‌ای در فیلم دمیده و دست‌اندازهای روایت را تا حد زیادی مرتفع کرده است «خون شد» در مقایسه با چند فیلم اخیر کیمیایی، مشخصا از «حکم» به این طرف، به‌وضوح نمره بالاتری می‌گیرد و این بار با روایت سرراست‌تری مواجهیم که هم لحظات خاص آفریده‌شده توسط خالقش که در فیلم کم هم نیستند، تماشاگر آشنا به جهان او را اقناع می‌کند و هم به آینه‌ای هرچند زنگاربسته برای ثبت تکه‌ای از حقیقت جهان چرک، سودازده و کاسبکارانه فیلم بدل می‌شود. (شماره ۲۱۹ ماهنامه «فیلم‌نگار»، اردیبهشت ۱۴۰۰)
شادی حاجی‌مشهدی: برای کهنه‌فیلم‌سازی که هنوز هم در حال‌وهوای قهرمانان دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ فیلم‌هایش زندگی می‌کند تکرار مؤلفه‌هایی که برای مخاطب امروزی ممکن است کلیشه‌ای و تاریخ‌مصرف‌گذشته به نظر برسد اهمیتی ندارد. شاید از این روست که قهرمانان فیلم‌های جدید مسعود کیمیایی، هنوز هم می‌خواهند شبیه قیصرهایی باشند که در عصر اینترنت و تلفن‌های هوشمند، تیزی می‌کشند و خون می‌ریزند. (شماره ۹ ماهنامه «برش‌های کوتاه»، خرداد ۱۴۰۰)
شاهین شجری‌کهن: تجربه تماشای فیلمی از مسعود کیمیایی، تجربه‌ای منحصربه‌فرد است. ربطی به کیفیت فیلم ندارد. خوب یا بد، فیلمی که کیمیایی ساخته باشد رنگ‌وبویی از جهان اختصاصی او دارد که از نیم‌قرن حوادث اجتماعی و احساسات و دریافت‌های فردی ریشه می‌گیرد. «خون شد» هم مثل همه فیلم‌های دیگر کیمیایی، یا دست‌کم اغلب فیلم‌هایش، نماینده نگرش کارگردان به جهان و مفاهیم پیرامونش است و برداشت او از عشق و رفاقت و مسئولیت و عواطف انسانی را بازتاب می‌دهد. به دلیل همین اصالت در سرچشمه فکری و عقیدتی فیلم است که فارغ از ارزش سینمایی و کیفیت فیلم، «خون شد» تجربه تماشای فیلمی از مسعود کیمیایی را مکرر می‌کند و برای دوستدارانش ادامه یک سنت پنجاه‌ساله است که فیلم به فیلم و دوران به دوران تداوم یافته است… مطالعه نقد کامل
پوریا ذوالفقاری: حرف کیمیایی کاملا روشن و بسیار ارزشمند است اما ظاهراً آن قدر تنوع برداشت‌هایش کم و سرعت کارش زیاد بوده که از دستان معجزه‌گر هایده صفی‌یاری هم در تدوین کاری برنیامده است! با این حال «خون شد» از معدود تولیدات یک دهه گذشته سینمای ماست که می‌توان با اطمینان گفت بعدها به آن استناد خواهد شد. شاید تنها فیلم این سال‌های‌مان که هنوز رنگ‌وبوی «سینمای اجتماعی» را دارد؛ سینمایی که سازنده این فیلم از سردمدارانش بوده و حالا خاموش‌ترین قهرمان خود را پیش روی ما گذاشته به این امید که خودمان معنی سکوتش را بفهمیم؛ حرف زدن کافی‌ست. باید کاری کرد. (شماره ۱ ماهنامه «تجربه»، مهر ۱۴۰۰)
سید رضا صائمی: اگر سینمای کیمیایی را به مثابه سینمای تالیفی از حیث دراماتیک مفروض بگیریم، آن گاه «خون شد» را باید نمونه موفقی از فیلم‌های او در یک دهه اخیر بدانیم که علاقه‌مندان این سینما را راضی نگه می‌دارد. اگر بیرون از این جهان بایستیم و به فیلم نگاه کنیم «خون شد» تکراری دیگر از همین جهان شخصی است. با این همه می‌توان فراتر از ساختار و زبان سینمایی و حتی در زمانه و زمینه تاریخی امروز هم ایستاد و از برخی مولفه‌های فیلم، خاصه هسته معنایی آن دفاع کرد؛ به‌ویژه از تاکید فیلم و فیلم‌ساز بر نهاد خانواده و بازگشت به آن به مثابه کانون امنیت فردی و اجتماعی… مطالعه نقد کامل