ریچارد ویلیامز اولین مربی دختران خود، وینِس و سِرینا، است که پس از فرازوفرودهای بسیار به سوپراستارهای تنیس بدل می‌شوند.
امتیازهای منتقدان
ساسان گلفر
اردوان وزیری
سید آریا قریشی
میانگین
نوشته‌های منتقدان
ساسان گلفر: بسیاری از فیلم‌ها را برای جسارت‌شان می‌ستاییم، برای نوآوری‌ها و سنت‌شکنی‌ها و تن زدن از قواعد مرسوم؛ اما بعضی فیلم‌ها هم هستند که باید برای درست رعایت کردن قواعد و قوانین پذیرفته‌شده و رسیدن به نتایج درخشان در چارچوب همان سنت‌ها و عادت‌ها ستایش شوند. در واقع، اگر فیلم‌های گروه دوم نباشند، آن گروه دیگر فیلم‌های سنت‌شکن هم بی‌معنا و بی‌ارزش می‌شوند و دنیای هنر و زیبایی‌شناسی هم بر اساس این دیالکتیک زیباست که برقرار می‌ماند. «شاه ریچارد» در گروه دوم قرار می‌گیرد، همان‌هایی که قاعده بازی را رعایت می‌کنند ولی موفق می‌شوند تماشاگران مشکل‌پسند را هم راضی از سالن سینما بیرون بفرستند… مطالعه نقد کامل
اردوان وزیری: «شاه ریچارد» بیش از این‌که صرفاً فیلمی ورزشی باشد، یک درام جذاب و دلپذیر در ستایش خانواده‌ای است که بر اساس اصول مهمی همچون شجاعت، اعتماد، تعهد، ایمان و بالاتر از همه این‌ها عشق، کنار هم جمع شده‌اند و کشتی زندگی‌شان را در دریای متلاطم روزگار پیش می‌برند… مطالعه نقد کامل
سید آریا قریشی: درام زندگی‌نامه‌ای ورزشی عموماً مبتنی بر حوادث و کنش‌های درگیرکننده بیرونی است. با این وجود، در ذات خود، هر درام ورزشی خوبی یک «فیلم شخصیت» است. از نظر مسیر داستانی و مضامین محوری، بخش مهمی از درام‌های ورزشی در طول تاریخ سینمای آمریکا مسیر مشخصی را طی کرده‌اند: تاکید بر مبارزه یک فرد برای رسیدن به جایگاهی شایسته، تاکید بر لزوم پذیرش شکست‌های گاه‌وبی‌گاه برای رسیدن به موفقیت و ستایش ویژگی‌هایی چون قدرت روحی و جنگندگی تمام‌عیار (طبیعتاً حساب نمونه‌های استثنایی همچون «گاو خشمگین» را باید جدا کرد). آن‌چه با وجود این مسیر تکرارشونده، تنوعی قابل‌توجه به درام‌های ورزشی داده و جایگاه این گونه را به عنوان یکی از گونه‌های محبوب سینمای آمریکا حفظ کرده، خلاقیت فیلم‌نامه‌نویسان در پرورش شخصیت‌های متنوع و پیچیده است. این اتفاق در «شاه ریچارد» هم رخ داده است. (شماره ۲۳۴ ماهنامه «فیلم‌نگار»، مرداد ۱۴۰۱)